حمایت از واحدهای بزرگ صنعتی در کشورهای توسعه‌یافته جواب می‌دهد، اما در کشوری مانند ایران باید مسیر حرکت واحدهای کوچک و متوسط را فراهم کرد. وی ادامه داد: زمانی که فرهنگ خصوصی‌سازی واقعی در کشور جا افتاد و بنگاه‌های کوچک توانستند با ظرفیت اصلی خود کار کنند، آنگاه می‌توان از واحدهای بزرگ‌تر حمایت کرد. بر اساس اظهارات این کارشناس اقتصادی، با توجه به‌عنوان سال 96 که تولید و اشتغال را مورد توجه قرار داده است، باید به این نکته توجه کرد که تولید تنها محدود به کارخانه‌های بزرگ صنعتی نمی‌شود، هر فعالیتی که ارزش‌افزوده تولید و گردش مالی ایجاد کند، به معنای تولید تلقی می‌شود. در این مفهوم، خلاقیت و نوآوری، ایده و خدمات، همگی تولید به شمار می‌آیند. این عضو انجمن بهینه‌سازی مصرف انرژی در پاسخ به این سوال که چرا در ایران، خلاقیت و استفاده از فکرهای نو نمی‌تواند به بهبود تولید کشور منجر شود به مسائل فرهنگی و شرایط اجتماعی ایران پرداخت و افزود: نوآوری که منجر به بهره‌وری در تولید شود در بستر فرهنگی خاص با شرایطی مشخص اتفاق می‌افتد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود به قانون مالیات بر ارزش‌افزوده اشاره کرد و گفت: این قانون که اصلاحیه آن در دست بررسی قرار دارد، گروه‌هایی از واحدهای اقتصادی را معاف اعلام کرده و گروه‌هایی را مشمول پرداخت مالیات می‌داند که این گروه‌بندی بر اساس معیارهای مشخصی صورت نگرفته و مشکل‌ساز شده است. این فعال اقتصادی یادآور شد: دلیلی ندارد قانونی مبهم داشته باشیم که سلایق کارشناسان مالیاتی بتواند در آن اثرگذار باشد؛ امروز که اصلاحیه این قانون در مجلس در حال بررسی است، باید به این نکته توجه کرد تا قانونی تصویب نکنیم که قابل تفسیر باشد. وی افزود: هر فردی که بخواهد وارد یک صنعت شود باید بداند که طبق قانون چه میزان مالیات پرداخت می‌کند.
کیاست یکی از راه‌های گسترش تولید را فراهم کردن بسترهای سرمایه‌گذاری در ایران برشمرد و تاکید کرد: در هر کشوری ضریب ریسک سرمایه‌گذاری محاسبه می‌شود که بسیاری از سرمایه‌گذاران خارجی هنگام ورود به یک بازار، ضریب موردنظر را بررسی کرده و بر اساس آن تصمیم‌گیری می‌کنند. به این ترتیب باید تلاش کرد ضریب ریسک را در کشور پایین بیاوریم. وی اظهار کرد: سرمایه‌گذار، ثبات، امنیت و بازگشت سرمایه را ملاک قرار داده و طبق آن حرکت می‌کند. کیاست افزود: فراموش نکنیم که نه تنها ایران بلکه هیچ کشوری نمی‌تواند به‌تنهایی و با تکیه بر سرمایه‌های داخلی خود پیشرفت کند، بلکه روابط اقتصادی بین‌المللی نیز زمینه رشد و توسعه را فراهم می‌کند.