جلال‌پور بر این مطلب نیز تاکید می‌کند که عده‌ای، اتاق را زمین اجاره‌ای خود می‌دانستند و برای منافع شخصی خود از اتاق بهره می‌بردند. البته به گفته جلال‌پور ریشه این مشکلات به دو اتفاق برمی‌گردد؛ دولتی شدن و نفتی شدن اقتصاد ایران. جلال‌پور معتقد است که عده‌ای از فعالان اقتصادی درست در میان همین شکاف لانه ساخته‌اند. شکاف بین اقتصاد دولتی و و رانت‌های توزیعی اقتصاد نفتی. برای این طیف، توسعه بخش خصوصی مطرح نیست و آنچه اهمیت دارد تمایلات قبیله‌ای، دسته‌ای و پیگیری انحصارهای اقتصادی است. وی اظهار می‌کند: اگرچه این افراد کم تعدادند، اما نفود بالایی دارند و همواره مانع اتحاد در اتاق می‌شوند. وی همچنین به تنها خواسته خود در نامه خداحافظی‌اش اشاره می‌کند که اجازه دهند اتاق با خرد، خرد‌ورزی و بلوغ به سمت اجماع برود.
رئیس سابق اتاق بازرگانی ایران همچنین به موضوع پرداختی‌های اتاق ایران اشاره می‌کند و در این باره توضیح می‌دهد: ممکن است که من پرداختی در اتاق ایران داشته باشم، اما حتی یک شاهی هم دریافتی نداشته‌ام. حساب‌های اتاق هم شفاف هستند. در مورد حقوق‌های اتاق هم کاملا پروتکل حقوق در اتاق مشخص و تعریف شده است، اما من دیدم به بچه‌های اتاق و کارکنان اتاق اجحاف شده است. این اجحاف از همان کدورت‌ها، دلگیری‌ها و غرض‌ورزی‌هایی که وجود داشته است. وی تصریح می‌کند که همه اینها شفاف است و هیچ کار غیرقانونی انجام نشده و هیچ‌گونه پول زیر میزی داده نشده است. از سوی دیگر، جلال‌پور کار ناتمام خود در اتاق را ایجاد پژوهشکده اتاق عنوان می‌کند و تصریح می‌کند: اگر پژوهشکده‌ای باشد، اما نتیجه آن به بایگانی برود، چه فایده‌ای دارد؟! از این رو، وی بر این باور است که اگر اتاق مورد اعتنا واقع شود و به جایگاه خودش برسد و نهایتا شرایط برای مطالبه از اتاق فراهم شود، خود اتاق به این نتیجه خواهد رسید که باید یک پژوهشکده ایجاد کند.